IO, INSEGNANTE DI CAMPAGNA
Spacco il fango della strada.
Gli stivali affondano e si sporcano nel fango.
Dietro, nel fango,
rimangono le mie impronte,
come solchi profondi nel cervello della strada,
rimangono le impronte degli stivali
delle gomme NISH di Durazzo.[1]
Cammino.
Nella testa formule,
convenzioni,
rivolte contadine,
esclamazioni e versi di poeti
e l’immagine della ragazza bruna,
che è rimasta indietro
quando mi ha accompagnato presto dalla città.
Entro in classe.
Il vento spinge i vetri col petto.
Gli alunni guardano i miei stivali infangati,
i miei pantaloni infilati negli stivali,
i miei capelli bagnati,
che gocciolano,
che pendono giù
come i capelli di Seneca,
guardano il registro bagnato
e le spalline fradicie della giacca.
E la stanchezza se ne va, dopo questo scompare,
come il fango che si asciuga nelle strade,
come il fango che scompare a Maggio…
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
UNË, MËSUESI I FSHATIT
Çaj baltërat e rrugës.
Çizmet mbyten e zhyten në baltë.
Prapa, në llucë,
Mbeten gjurmët e mia,
Si mbresa të thella në trurin e rrugës,
Mbeten gjurmët e çizmeve
Të NISH-gomave-Durrës.
Eci.
Në kokë formula,
Konvencione,
Kryengritje fshatare,
Eksklamacione dhe vargje poetësh
Dhe imazhi i vajzës brune,
Që prapa mbeti,
Kur mua më përcolli Herët nga qyteti.
Futem në klasë.
Era shtyn xhamat me gjoks.
Nxënësit shikojnë çizmet e mia me baltë,
Pantallonat e mia zhytur në çizme,
Flokët e mi të qullur,
Që kullojnë,
Që varen teposhtë,
Si flokët e Senekës,
Shikojnë ditarin e lagur
Dhe supet qull të xhaketës.
Dhe lodhja më ikën, më zhduket pas kësaj,
Si balta që rrugëve thahet,
Si balta që zhduket në maj…
XXXXXXXXXXXXXXXXX
TESTARDAGGINE DELLE RIUNIONI
La tua poesia sulle riunioni – Majakovskij –
le riunioni non le ha convinte per niente…
Una dopo l’altra le riunioni si mettono a ballare,
le riunioni continuano come mal di testa,
le riunioni continuano come mal di denti.
Sia prima che dopo la «Lettera aperta»,
ancora non vi tagliate quella lingua lunga?
Finché siete il sangue del Partito!
XXXXXXXXXXX
KOKËFORTËSI MBLEDHJESH
Vjersha jote mbi mbledhjet – Majakovski –
Mbledhjet fare s’i bindi…
Njëra pas tjetrës mbledhjet merrnin valle,
Mbledhjet vazhdonin si dhembje koke,
Mbledhjet vazhdonin si dhembje dhëmballe.
Si dhe pas «Letrës së hapur»,
Akoma s’e prisni ju llapën e zgjatur?…
Gjersa jeni gjak i Partisë!
XXXXXXX
DOPO LA RIUNIONE
Ti hanno criticato
e hai criticato te stesso,
e sei uscito dalla riunione…
Sei uscito a testa bassa, arrossito, di sicuro,
come l’ascia che esce dal fabbro,
un po’ arrossita, calda,
ma rafforzata, affilata, doppia,
che cade
dopo
sui tronchi
vecchi
e i tronchi vecchi li spacca in due.
XXXXXXXXX
PAS MBLEDHJES
Ty të kritikuan
Dhe veten kritikove,
Dhe dole nga mbledhja…
Dole kokulur, i skuqur, sigurisht,
Ashtu si sëpata që del nga kovaçi,
Pakëz e skuqur, e nxehur,
Por e kalitur, e mprehur, dyfish,
Dhe bie
Mbi trungjet
E vjetër
Pastaj,
Dhe trungjet e vjetër i ndan më dysh.
XXXXXXXXXX
DRENAGGIO
Rivoli sparsi d’acqua tra i grani
i contadini aprono i canali.
Scorrono, drenano le acque,
rinnovano,
sbocciano i grani.
Buon lavoro! Aprite i canali, amici contadini?
Ci sono molte pozzanghere e acque tra i grani.
C’è acqua anche nelle mie poesie.
Nella mia coscienza ci sono:
paludi, stagni, acquitrini…
Nella mia coscienza,
nelle mie poesie, ecco – come voi sto aprendo anch’io
vie di scolo, canali…
XXXXXXX
KULLIMI
Vatra të shpërndara ujërash mbi grunja
Hapin fshatarët vija.
Rrjedhin, kullojnë ujërat,
Rinohen,
Çelen grunjat.
Puna e mbarë! Vija po hapni, miq fshatarë?
Pellgje dhe ujëra ka grunjave shumë.
Ka dhe në vjershat e mia ujë,
Në ndërgjegjen time ka:
Këneta, pellgje, moçale…
Në ndërgjegjen,
Në vjershat e mia, ja – si juve po hap edhe unë
Vija kulluese, kanale…
XXXXXXXXXXXX
DOVEVO CANTARE PER PRIMO, LO SO
Ho la ferrovia davanti alla porta di casa.[2]
Dovevo cantare per primo, lo so.
Non ho cantato,
ero paralizzato, perso.
Ero come lo sposo al suo matrimonio
come lo sposo che accoglie e accompagna,
mentre gli altri cantano, ballano,
lui resta felice in un angolo.
Dovevo cantare per primo, lo so.
XXXXXXXXXXX
DUHEJ TE KËNDOJA I PARI, E DI
E kam hekurudhën te dera e shtëpisë
Duhej të këndoja i pari, e di.
Nuk këndova,
Isha i mpirë, i hutuar,
Isha si dhëndri në dasmën e tij
Si dhëndri që pret e përcjell,
Ndërsa të tjerët këndojnë, kërcejnë,
Ndërsa ai në qoshe i lumtur rri.
Duhej të këndoja i pari, e di.
XXXXXXXXXXXX
VOI E NOI
Voi avevate campi,
avevate proprietà,
torri,
palazzi,
denaro.
Noi avevamo toppe di campi,
avevamo toppe di denaro negli scialli;
ma prima noi avevamo questo,
prima noi avevamo il grande futuro,
il grande futuro che voi non avevate,
perché lo vendeste per soldi.
Nel tessuto del vostro tempo vecchio
rattoppate il ricordo strappato.
Noi come nuovi tessitori ricamiamo oggi
nel tessuto rosso del tempo, attività,
riempiamo le montagne con balli da terrazza,
come voi avete riempito i saloni di palloncini.
XXXXXXXXX
JU DHE NE
Ju kishit ara,
Kishit çifligje,
Kulla,
Pallate,
Pare.
Ne kishim ara – arnat,
Kishim pare – arnat në shallvare;
Por përpara ne kishim atë,
Përpara ne kishim të ardhmen e madhe,
Të ardhmen e madhe që ju nuk e kishit,
Se ju atë e shitët me pare.
Në copën e kohës suaj të vjetruar
Ju arnoni kujtimin e copëtuar.
Si endëset e reja qëndisim ne sot
Në copën e kuqe të kohës, aksionet,
Malet i mbushim me valle tarracash,
Si mbushnit ju me ballo sallonet.
XXXXXXXX
formavera 
Lascia un commento